In memoriam

Iedereen kent wel eens harde momenten in z’n leven.
Ik meld jullie hierbij met pijn in het hart het overlijden van men beste vriend.

Ik weet nog goed hoe wij samen als snotneus speelden. Soldaatje, je kent dat wel, wie is de beste krijger? Stoer als we waren en opgaand in het spel sloegen we elkanders kop in, en later lachten we vrolijke over dat blauwe oog dat hij eraan overhield. Pijn kenden we niet. Maar men vriend is heengegaan.

Ik weet nog goed hoe we samen visten. Tjonge wat was dat een fun. Heel de dag zitten hengelen zonder resultaat. Het leek wel of de visjes ons kwamen uitlachen toen ze net onder het wateroppervlak kwamen zwemmen. Maar de lege fuik kon ons niets deren. We waren samen en hadden plezier.
Op het eind van zo’n dag vingen we uiteindelijk eens een klein visje.
Wow ! Dat was iets. Gretig en met een grijns op ons gezicht haalden we de vangst binnen. We maakten zeer voorzichtig de haak los en staarden het hopeloze visje met grote ogen aan.
Plots overkwam ons een gevoel van verdriet en medeleven. Een wederzijdse blik was voldoende om elkaar te verstaan. We wierpen het visje terug het water in, en tot onze grote verbazing bleef het inmiddels uitgedroogd lijkje drijven. Treurend sloten we onze hele dag af, en indien we dat visje opnieuw zouden kunnen gevangen hebben zouden we het nog een eervolle begrafenis gegeven hebben.
Maar men vriend is heengegaan.

Ik weet nog goed hoe we het bos achter onze buurt verkenden. Hele nieuwe werelden waren het voor ons. We gingen er vlindertjes vangen, maar nu al van te voren besloten we het beestje tijdig terug de vrijheid te gunnen. Eindelijk sloegen we erin om er ééntje te vangen. We bestudeerden als profesoren de mooie kleuren van dat vlindertje, en zoals afgesproken lieten we het beestje weer fladderen. Waarschijnlijk was het vlindertje wel geschrokken van ons.
Toen het een meter verder aan de rand van de poel ging rusten, werd het plots opgeslokt door een vette groene kikker. Alweer voelden wij enige vorm van droefheid, maar deze keer was het een natuurlijke dood….
Maar men vriend is heengegaan.

Ik weet nog goed hoe we ons chemici waanden. We mixten allerlei producten bij elkaar tot we een mooie kleur of geur hadden. Slechts éénmaal is dit verkeerd afgelopen toen we ook de smaak wensten te testen. Gelukkig was er zoiets als het antigifcentrum ! Op de vraag wat we geconsumeerd hadden konden we natuurlijk geen antwoord geven…
Maar men vriend is heengegaan.

Ik weet nog goed hoe we in het onbekende bos de stoere Rambo speelden. Alle natuurlijke hindernissen wouden we overmeesteren, de hoogste boom inklimmen om dan langs een touw weer naar de begane grond te keren. Maar één keer liep dit verkeerd af…
We hadden de hoogste boom overwonnen, maar door de euforie waren we vergeten de touw aan de dikste tak te knopen. We hebben er nog een week lang om gelachen…in het ziekenhuis.
Maar men vriend is heengegaan.

Ik weet nog goed hoe we ons Bocuse-meesterkok waanden. In moeders keuken experimenteerden we met bloem, eieren, melk en suiker. Tja , wie kan er nu geen taartje bakken. Het resultaat was wel een cake die harder was dan de schaal waarin ie gebakken was, en een keuken vol zwarte rook. Ja, je zit ook niet heel de tijd naar die cake te kijken en als kind heb je wel wat beters te doen dan in de keuken op een zacht goudgele cake te zitten wachten.
Maar men vriend is heengegaan.

Plots hoor ik een hels lawaai. Een automatisch reactie zwaait men arm richting wekker.
Wat ???? Oh nee… Ik droomde over runescape!
Haastig spring ik me bed uit, start RS en gelukkig staat men beste vriend te wachten op nieuwe acties !
Hij is niet heengegaan, heeft het loodje er niet bij neergelegd, heeft de pijp nog niet aan Maarten gegegeven, is nog niet gaan aankloppen bij St.Pieter, heeft z'n laatste adem nog niet uitgeblazen...Nee ! Hij is er nog!!!!!!
Men dag start met een goed gevoel !